Camilla en laatste dagen NZ

Zondagmiddag 3 mei kom ik bij Camilla thuis aan. Ik moest wel even zoeken in Google Maps op mijn telefoon, want ze woont niet in het dorp. Ik was de afslag dus al twee keer voorbij gereden... Ze woont boven op een heuvel (voorheen een vulkaan) aan het einde van een doodlopende weg. En heeft slechts 10ha tuin en grond rond het huis. Nou ja, slechts... In wat eens een inpandige garage was, hebben zij en haar man Bob een appartementje gemaakt. En daar mag ik slapen. Luxe!! Een slaapkamer ensuite, met een echt tweepersoonsbed, woonkamer met bank en eettafel, een open keukentje met koelkast, waterkoker en magnetron en een eigen badkamer. De woonkamer en keuken gebruik ik niet, maar ik geniet wel van deze ruimte en luxe... Heel wat anders dan een shared bedroom vol met allemaal grote rugzakken... En we hebben een paar hele gezellige dagen samen!

Maandag rijden we een leuke route in de omgeving, samen met Fiona. Zonder bagage rijdt het weer erg lekker. Nog even genieten van de wegen en bochten hier. Maar bij een stop zie ik dat de topkoffer wel erg vreemd op de motor staat... Het ijzeren frame waarop de bodemplaat van de topboxis bevestigd blijkt te zijn gebroken. Nu was de bodemplaat maar op 2 punten vastgezet, maar dat dit net nu moet gebeuren... Waarschijnlijk hield de bigbag de topkoffer al die tijd op z'n plaats. Nu, zonder de tas, kan de koffer bounchen, waardoor de plaat bij de schroef is gebroken. Maar met een tierib en wat tape zit de bodemplaat weer vast en kunnen we verder. Tja, de motor komt met alle koffers, maar ook met sporen van gebruik. Het is gelukkig geen "deal breaker" voor Camilla. Pfff!! Ik voel me toch een beetje schuldig, maar ze heeft een vriend die dit voor haar kan repareren.

Dinsdag wisselen we van motor. Zij op de XT, ik haar Bandit. Zo dat rijdt weer even anders, een zware machine vergeleken met de XT. Maar ook vergeleken met mijn eigen Fazer back home. Ze heeft wel een stabiele en rustige fiets, geheel niet zenuwachtig. Maar toch wennen... Later die middag regelen we alles voor de overdracht. Zij blij, ik blij. Al met al heb ik 8.000km gereden op dit motortje en we hebben fantastische ritten gemaakt. Absoluut geen spijt van een lichte motor. Het was echt Fun! Ik ga het fietsje nog missen, hoewel ik het echt niet in NL of Europa zou willen rijden.

Woensdag besluiten we dat ik toch met de bus terug ga naar Auckland. Het is meer dan 200km en 2,5 uur enkele reis. De bus kost $ 15 en daarvoor kan Camilla niet heen en weer rijden. Na nog een zalig ontbijt, wat shoppen en een lunch samen, is het tijd on afscheid te nemen. Soms klikt het gewoon en heb je het gevoel alsof je iemand al jaren kent in plaats van slechts drie dagen.

En zo ben ik weer terug in Auckland. In een hostel dat in het voormalig huis van de Queen of Tonga is gevestigd. Vond ik zomaar een leuk idee om mijn twee laatste nachten een beetje koninklijk af te sluiten. Dat dachten Els en Lise (Pahia) ook, dus we ontmoeten elkaar hier weer. Helaas is dit het minste hostel op mijn trip. Het is hier niet een beetje vies... Brr. Maarwij gaan lekkermetons drietjesuit eten, in de Aziatische wijk. We eten Indonesisch op New Zealandse wijze. Hun laatste avond hier, zij vliegen donderdag.

Na het afscheid van Els en Lise op donderdag, ga ik op pad naar Deborah en Louis. Ook zij verblijven in Auckland en we hebben nog net even tijd om elkaar te ontmoeten. Het lijkt wel een afscheidstoer. Maar wat heerlijk om dit lieve stel ook nog even te zien. We hebben een gezellige middag samen, ook met een heerlijke lunch. Jammer dat het zo kort is, want ik geniet echt van het gezelschap van deze twee lieve mensen.

En zo is mijn op een na laatste dag ook voorbij gevlogen. Zo gaat het al ruim 10 weken... Het vliegt voorbij! Wat een heerlijke tijd, fantastisch mooi land en lieve mensen. Een prachtige belevenis. Zelfs 10 weken alleen reizen is me niet tegengevallen, ik was best goed gezelschap voor mezelf haha. Ik ben verliefd geworden op dit land. Het is jammer dat het zo ver van huis ligt...

Ik schrijf dit op vrijdag 9 mei. Het is 10 uur in de ochtend, het regent en ik geniet van mijn ontbijtje. Ik heb mijn spullen allemaal al gepakt en de sleutel van mijn kamer weer ingeleverd. En ik hoef pas om 15.00 uur op het vliegveld te zijn. Dan ben ik nog ruim op tijd. Dus ik had heb wel even de tijd om mijn laatste belevenissen te delen.

Maar nu ben ik ook wel klaar om lekker naar huis te gaan. Het is mooi geweest! Nu weer naar mijn lieve mams, broer, neefjes en vrienden. Pas maar op, ik ga iedereen knuffelen!! Heb jullie allemaal gemist! X

Bay of Islands

De Bay of Islands...

Ik ben via Kerikeri naar Pahia aan de Bay of Islands gereden. In Kerikeri had ik de motor op een kleine plek tussen twee parkeervakken gezet. Paste prachtig, vond ik... Maar bij terugkomst bij de motor na een lunch, trof ik de parkeerwachter aan. Zij vond het niet zo'n mooie plek voor mijn motor en zou bijna een prent uitschrijven. Ik was net op tijd terug. We hebben bijna een uur staan kletsen en ik kreeg een aantel leuke tips voor de omgeving en Pahia van haar. En geen bekeuring... :-D. Soms zit het mee.

Pahia is een echt toeristisch plaatsje, maar niet met die grote hotels zoals in Spanje of Griekenland. Dat is mij hier wel opgevallen. Ik heb een leuk hostel genaamd "The Mousetrap" en de naam is toepasselijk. Veel niveaus en trappetjes. Omdat ik zondag met Camilla heb afgesproken, wil ik zaterdag de bay of islands wel zien vanaf het water. Ik heb weinig keus, einde seizoen dus er vaart zaterdag precies 1 boot. Dat is makkelijk, doe mij die maar! Twee dames uit mijn hostel, moeder Els en dochter Lise uit Groningen, doen hetzelfde. Gezellig! En we treffen het zaterdag enorm. Het is heerlijk weer, het lijkt wel zomer zo hier in de herfst.

Er wordt gesuggereerd dat we met dolfijnen kunnen zwemmen, maar als de crew ziet hoe groot de interesse is, blijkt het niet te mogen vanwege de jonge dolfijnen die aanwezig zijn. Dus niet gezwommen, wel prachtig om te zien. Ook een paar leuke foto's weer van deze dolfijnen.

We varen langs verschillende kleine en grotere eilandjes naar The Hole in The Rock. Weer een gat in een rots, uitgesleten door het water. Maar deze is zo gevormd dat we er doorheen kunnen varen. Daarna met nog een stop en wandeling naar een uitkijk bovenop een eiland terug richting Russel en Pahia. Els, Lise en ik stappen van boord in Russel. We hebben hier een heerlijke lunch aan het water, lopen wat rond en zien opeens een enorme vis in de haven hangen. Toch even kijken... Komen hier plezierjachten hun visvangst van die dag wegen. En deze heeft een zwaardvis gevangen. Gigantisch groot en 289 kg zwaar. Maar ook treurig om te zien. Het volgende jacht heeft een iets kleinere zwaardvis mee en een andere vis die zo uit een tekenfilm lijkt te komen. Een Hapuka (of zoiets) wordt ons verteld. Later, bij Camilla, mag ik die Hapuka proeven. Stevig vlees en erg smaakvol.

Maar dit was een heerlijke dag met leuk gezelschap.

Northland en Cape Reinga

Dinsdagochtend vertrek ik dan toch naar het noorden van Nw Zealand. Natuurlijk in de spits door de stad, maar na zo'n 15 km wordt het weer wat rustiger op de weg. Na wat getwijfel heb ik toch besloten om via de westkust naar boven te rijden. Van meerdere (oorspronkelijke Europese) Kiwi's heb ik gehoord dat de westkust arm is en de Maori daar niet te vertrouwen... Toch ligt er een mooie route en ik heb geen zin om tweemaal dezelfde weg te doen. Dus op naar SH16 en Dargaville. Het waait nog redelijk, maar dat heeft het voordeel dat de regenbuien snel over trekken. Boven Dargaville ligt een nationaal park met de grootste Kauri bomen van NZ. Ik neem een gravelroad naar het bezoekerscentrum, maar dat blijkt om 15.30 uur haar deuren voor die dag al te hebben gesloten. De informatie hangt echter ook buiten, dus ik weet waar ik moet zijn voor deze reuzen van bomen. Eerst een bezoek aan de Four Sisters en de Father of the Forest. De laatste is een boom met een stamhoogte van 10 meter en een omtrek van ruim 16 meter. Imposant!! Als ik terug bij de motor kom, komt de regen echt met bakken naar beneden...gelukkig houdt deze bui ook niet heel lang aan. Na 2 km de weg te hebben gevolgd, ben ik bij echt de grootste Kauri: De God van het bos. Dit is de hoogste boom en ook de oudste. Toch is de omtrek minder dan die van de Father... De bomen hebben prachtige Maori namen, maar ik hou het maar bij de vertaling ervan ;-).

Bij Omapere tref ik een erg leuk, schoon en rustig hostel. Het echte toeristenseizoen is duidelijk over. De volgende dag neem ik een pondje en brengt de heerlijk bochtige route me naar de splitsing naar Cape Reinga. Dit is het uiterste noorden van NZ en een doodlopende weg van 104km... Best lang. Het is ook al wat later op de dag, dus ik besluit om niet aan deze trip te beginnen. Dat doe ik morgen wel. Ik heb contact gehad met Ida en Herb, een stel dat ik in Te Anau heb ontmoet. Ik ben uitgenodigd om twee nachten bij hun te verblijven. Gezellig en ik word weer erg verwend. Op donderdag gaan Ida en ik met zoon Marc in de auto naar Cape Reinga. En ja: het is een lange weg! Op de Cape is het goed weer. En ja, het is inderdaad zichtbaar waar de Tasman See en de grote oceaan elkaar ontmoeten. Dat vind ik toch apart om te zien. Maar ook het uiterste noorden kan ik nu van mijn lijstje afstrepen. Nu de bay of islands nog en dan zit het er ongeveer op...

eerste keer Auckland

Op zaterdag gaat het van Coromandel naar Thames (spreek uit als tèhms). Het is druk op de weg! Veel mensen zijn vroeg vanwege ANZAC Day, ter herdenking van het einde van de Eerste Wereldoorlog. Een combi tussen 4 en 5 mei, hier doen ze het op een dag. Maar het is evengoed een mooie route met onderweg een regenboog. Moet geluk brengen denk ik.

Bij Miranda stop ik bij een vogelreservaat voor wadvogels. Er loopt een dame met een telescoop en ze vertelt me wat er te zien is. Leuk al die Engelse namen van vogels, maar ze hebben veel van de soorten die we in NL ook kunnen zien.

In Auckland is het even zoeken, maar ik had het allemaal redelijk goed voorbereid. Het is natuurlijk lekker druk hier, toch vind ik het hostel zonder veel problemen. Weer een hostel met veel vaste gasten, maar een leuke en jonge groep. Ze hebben het gezellig met elkaar, maar maken net zo makkelijk contact met "nieuwkomers". Des te bijzonder is het meisje dat al in mijn kamer is. Ik hoor haar bellen naar huis, ze heeft heimwee. Maar komt de hele dag de kamer en bed niet uit... Alleen maar bezig met haar mobiel en laptop, geen contact met anderen. Tja, dan zou ik het ook niet naar mijn zin hebben.

Zondag verken ik de stad. Ik neem de bus naar het centrum en ga natuurlijk met de lift omhoog in de Sky Tower. Lunch op 182 meter hoogte met 360 graden uitzicht over de stad. Bijzonder! Met een kaart en stadswandeling speel ik tourist en loop ik via Albert Park en langs het museum terug naar het hostel.

En nu, het is half 2, breekt eindelijk de zon door. Dus ik ga mijn schoenen aantrekken en het museum van binnen bekijken. Doe ik ook nog wat vandaag. De foto's bij dit verhaal volgen vanavond. Iedereen een fijne Kingsday!!

X Abinda

Coromandel

Vandaag zorgt het weer dat ik mijn dag moet aanpassen. Het is stormachtig en het hoost. Er geldt een waarschuwing voor zware windstoten in het gebied boven Auckland. Ik zou vandaag door Auckland naar het noordelijkste deel van dit eiland, maar dat wordt een dag later. En omdat het ook nog geen weer is om naar het museum te lopen, kan ik mooi mijn blog weer even bijwerken. Ook heb ik nog wat foto's van routekaarten toegevoegd.

Vrijdag 24 april heb ik eerst met Joe mijn motor nog even gecheckt. Olie bijgevuld, ketting gesmeerd en her en der weer wat bouten van de kofferrekken aangedraaid. Joe is wat verbaasd dat ik dingen zelf weet en doe. Na nog een laatste kop koffie, verlaat ik het warme nest van Joe en Noeline. Ik ga verder langs de kust naar Tairua op de Coromandel Peninsula. Het weer valt me mee, de lucht trekt gelukkig weer open. Bij het tanken heb ik een praatje met de caissière. Als ik vertel dat ik naar Hot Water Beach wil, kijkt hij even na wat de beste tijd is. Want de hot water spring ligt echt op het strand en is bij hoog water niet te zien / voelen / bereikbaar. Verder krijg ik het "advies" om twee scheppen mee te nemen: een om een gat te graven voor het hete water, de ander om alle Aziaten weg te slaan! Ahum... De man buldert van het lachen. Maar het is nog niet de juiste tijd voor Hot Water Beach, dus ik rij eerst naar de nabijgelegen Cathedral Cove. Deze door water uitgeslepen grot is wel met hoog tij te bereiken, want je loopt bovenlangs. Het is een wandeling van 45 min, enkele reis. Leuke korte wandeling met mooie vergezichten. En tijdens de wandeling kom ik een Zwitsers stel tegen met 5 jarig zoontje Luis. We waren buren op de camping bij Portobello (Otago Peninsula op het zuideiland) en zijn elkaar al meerdere keren tegen gekomen. Eerst tweemaal in The Catlins, daarna in Collingwood en nu dus hier. Zo leuk, we volgen ongeveer dezelfde route. Ook zij zijn hier voor ca 10 weken. Ze gaan net 3 dagen voor mij weer naar huis. Na de Cathedral Cove en lunch op het strand, vertrek ik naar Hot Water Beach. Beste tijd is vanaf 15.00 uur, rond 17.00 is het laag tij. Maar de golven zijn enorm hoog... Rond 16.15 uur is er nog geen mogelijkheid om een kuil of kuiltje te maken zonder dat het door de golven weer wordt volgegooid met (koud) water. En heel veel langer kan ik niet blijven. Ik heb nog een 1,5 uur te rijden en wil niet compleet in het donker aankomen bij mijn hostel. Dus helaas zonder een heet bad op het strand, vervolg ik mijn weg naar Coromandel Village. En het is goed dat ik niet veek langer heb gewacht... Het laatste stuk van de route is nog weer prachtig bochtig, maar rij ik inderdaad in de schemer.

In het hostel is het erg rustig... Volgens de eigenaar voor het eerst sinds Kerst. Ik ben de enige in het hoofdgebouw, er zijn nog 2 meiden in een subgebouwtje en er verblijft nog ergens een stelletje. Maar ik heb dus de luxe van een privé slaapkamer :-).

De oostkust

Zaterdag gaat de route van Ohakune via de Taihape-Napiers Road naar eindpunt Napiers. Deze weg is een tip van motorrijdster Fiona en ik ben blij met haar tip. Op mijn kaart staat de weg nog aangegeven als deels gravel, maar ondertussen is de weg geheel geasfalteerd. Werkelijk weer een lekkere motorroute. En dat is te merken ook, want ik word door meerdere motoren ingehaald. Dit is ook de eerste dag van vijf tour dagen op rij. Gewoon een paar dagen heerlijk motorrijden! Van Napier (leuke art deco plaats) gaat het via de Pacific Coast Tourist Route naar Gisborne.

Gisborne is een bekende wijnstreek. En het is heerlijk weer en een leuke plaats. Dus ik doe hier een wijnproeverij bij het Wijninformatiecentrum. Toppunt van Genieten!

Van Gisborne naar het meest oostelijk gelegen punt en Hicks Bay. Van Hicks Bay naar Whakatane en daarvandaan naar Wgangamata. Per dag zo'n 200 tot 250 km en lekker genieten van de uitzichten, bochtige wegen en het moois dat Nieuw Zeeland heeft aan natuur.

In Whangamata verblijf ik bij een ouder stel thuis, Joe en Noeline. Ik heb ze ontmoet op het zuideiland, in Wanaka, boven Queenstown en daarna nogmaals op de camping in Murchinson. Toen kreeg ik ook de uitnodiging om zeker te bellen als ik in de buurt was. En dat heb ik gedaan! Best wel even spannend om te vragen of de uitnodiging nog staat en of het uitkomt. Maar het kwam uit en ik was welkom. Dus na 5 lekkere tour dagen, ben ik vandaag in de auto rond gereden om de omgeving hier te zien. Leuk! Joe is Nederlander, maar in 1952 naar New Zealand verhuist. Hij vind het leuk om af en toe wat Nederlands te spreken. Hilarisch dat hij Nederlandse uitdrukkingen in het Engels vertaalt voor Noeline. Ik geniet, Joe en Noeline zijn zo gastvrij en vriendelijk. Heerlijk.

Morgen ga ik op naar Coromandel. Ik heb de route voor de komende week al zo'n beetje uitgestippeld. Volgende week zondag (3 mei) heb ik afgesproken bij Camilla. We hebben een deal voor de motor, dus ik hoef de motor niet op de lokale marktplaats te zetten. En Camilla brengt me ook nog terug naar Auckland, op 6 mei. Het einde komt in zicht! Maar ik heb nog een ruime week om te toeren en het uiterste noorden te bezoeken.

Relax na de crossing

Allereerst wil ik jullie danken voor alle reacties op mijn verhalen en foto's. Zo leuk om te lezen en het doet me goed dat jullie mee genieten.

Na de Tongariro Crossing twijfel ik wat te doen. Op de berg tegenover het hostel (Mount Ruapehi) ligt het hoogst gelegen café van NZ. Dit café ligt op 2.600m en kan met skiliften boven het dorp Whakapapa worden bereikt. Maar daarvoor moet ik een stukje terug, terwijl ik via de zuidkant van het National Park richting de oostkust wil. Maar omdat ik dit hostel niet heel gezellig vind, besluit ik om mijn spullen mee te nemen en koffie te drinken in het hoogst gelegen café. Zo vaak krijg ik die gelegenheid ook niet.. Dus op pad. En ik moet zeggen, de 6 km van Whakapapa naar de skiliften is er wéér een voor in het boekje. Helaas is het maar 6km! Bochtig, stijl, goed wegdek en prachtige vergezichten. Op de hoogte van de skilift is het bewolkt, maar bovenop is het onbewolkt volgens de webcam van het café. Dus ik koop een kaartje voor de skiliften, ik heb zeker geen zin om naar boven te lopen ;-).

Nog niet halverwege de berg is het eindpunt van de eerste lift. Ik mag overstappen. Maar ik had al gezien dat de tweede lift stil stond. En dat blijkt. De tweede lift heeft een elektronische storing. Er rennen mannen heen en weer om het probleem op te lossen. De op diesel lopende nood aggregaat wordt gestart. Dikke zwarte rookwolken en de lift komt hortend en stotend weer in beweging. En stopt weer... Ik denk niet dat ik hiermee naar boven wil. De aggregaat wordt nog twee keer gestart. Er zitten nog mensen in de lift. Op het moment dat ik besluit om echt niet met deze lift mee te gaan, komt het bericht dat de lift gesloten wordt. Dus zonder koffie in het zonnige hoog gelegen café ga ik met de werkende lift weer naar beneden.

In het dorp Whakapapa doe ik nog een korte wandeling naar watervallen en daarna stap ik op mijn brommertje voor een ritje van ca 60 km naar Ohakune. Vanuit Ohakune wil ik de andere kant van de berg nog op, maar op de gravel besluit ik om te keren. Er wordt overal nieuw gravel neergelegd vanwege komende winter. Maar op twee wielen met bepakking ga ik deze uitdaging echt niet aan. Dus op naar het hostel hier. Niet veel km's vandaag, maar een relaxdagje na de wandeling van gisteren is ook wel lekker. Ook dit is weer een heerlijk hostel: huiselijk, schoon en met leuke mensen!

Tongariro Crossing

Woensdag ga ik vanuit Taupo eerst naar Whakapapa, een bergdorp in National Park Tongariro. De crossing was gesloten, hoorde ik in Taupo, vanwege de wind. Er staat boven een zuidenwind van ca 90km per uur... In Whakapapa hoor ik dat de crossing woensdag en donderdag wel open is. Wel moet rekening worden gehouden met een gevoelstemperatuur van -10 door de wind. Na nog een kleine wandeling met mooi uitzicht op de omliggende bergen (Mount Doom uit de film Lord of the Rings) ga ik naar mijn hostel voor de komende twee nachten in National Park Village.

Daar boek ik direct transport voor de crossing op donderdag. Het begin- en eindpunt van de wandeling zijn niet op dezelfde plek namelijk. De volgende dag gaat de wekker om 06.30uur. We worden om 07.15 opgehaald voor de wandeling. Alles ligt al klaar. Nou bijna dan natuurlijk.. En dan is het wachten... De bus is er niet om 07.15. En ook nog niet om 07.30. Het blijkt dat de organisatie twijfelt of de wandeling wel veilig is. Op dat tijdstip staat er nog een straffe zuiderwind van 110km p/u. Dat maakt wandelen boven bij de krater onmogelijk en enorm koud. Om 08.15 valt de beslissing: het transport wordt gecanceld! En het is werkelijk prachtig helder weer... Wat een domper!! We kunnen kiezen: morgen gaan of ons geld terug. Maar morgen (vrijdag dus) wordt weer bewolkt weer verwacht. Ik durf het wel aan om vandaag te gaan. Dat zeg ik tegen twee meiden (Carol en Maron) die op dezelfde kamer slapen. We besluiten om toch te gaan, met z'n 3-en. We kunnen altijd terug als het te hard waait...

En wat een wandeling!!! Zo ongelofelijk mooi en heerlijk helder weer. Zon, wel wat wind, koud. Sneeuw. De uitzichten zijn prachtig, zeker vanwege de sneeuw. En een mensen op de track, niet te geloven! Er zijn vanuit Taupo meerdere bussen met mensen gedropt bij het startpunt. Het eerste stuk gaat door de vallei. Hier weinig wind en met het zonnetje best warm om te lopen. Na een klim richting de South Crater komen we bij de sneeuwgrens. De South Crater is prachtig wit. Hier kun je zelfs een sneeuwpop maken... Vanuit deze krater gaat het stijl omhoog naar the Red Crater. Ik ben erg blij met mijn zware bergschoenen. De sneeuw maakt de route glibberig. Niet te geloven dat er mensen (voornamelijk uit Azië) deze trip op gympies doen... Maar na 4 uur staan we boven bij "the Red Crater". Hier is het punt waarop we zouden besluiten om terug te keren naar de parkeerplaats of door te lopen tot het eindpunt. We horen dat er vaak toch shuttle bussen zijn, dus besluiten door te lopen. En wat een goed besluit! Sowieso zie ik het niet echt zitten om dit laatste glibberige en stijle stuk naar beneden te gaan, maar ook het uitzicht op de Emerald Lakes is zo mooi! Duidelijk vulkanische meren, helder blauw en gifgroen. Later hoor ik dat deze lakes meestal dezelfde kleur hebben, maar vandaag zijn ze door het weer verschillend van kleur. We glijden door lavagrit naar beneden en hebben lunch aan de rand van een van de drie meren, lekker in de luwte. Want inderdaad, boven staat nog een redelijke wind die koud aanvoelt. Na de lunch gaat het verder naar "Blue Lake", die zijn naam ook eer aan doet. Aangekomen bij de noordkant van de route wordt het warm.. We lopen in de zon en in de luwte. De uitzichten blijven prachtig, hoewel hier geen sneeuw meer ligt. En om 17.00 uur zijn we beneden. Echt een perfecte dag voor deze wandeling. En nu nog terug naar het startpunt, want daar staan de auto en motor.. Maar we hoeven slechts 20 minuten te wachten op een bus. Er rijdt dus wel een compagnie! Ze zijn de enige, dus ons enkeltje kost hetzelfde als een retourtje vanaf het hostel. Maar zo is de markt. Echt geen spijt van deze dag!