Zaterdag was het knap weer toen ik New Plymouth verliet. Weer wat blauwe lucht en droog. Dus op naar de Forgotten World Highway. Nou ja, Highway... Tweebaansweggetje, deels zelfs zonder belijning. Voor ik aan de 160km lange weg begin, eerst de tank even volgooien. Op de route zijn geen tankstations en hoewel dit motortje erg zuinig rijdt (1:27), wil je met een kleine tank wel zekerheid. Het landschap is overgegaan in pittig glooiende groene heuvels. Ik neem weer eens wat foto's onderweg. Wat een verschil als het droog weer is. Wel uitkijken op de weg, want door de vele regen na een lange droge periode ligt er veel steengruis, stenen en zelfs stukken rots op de weg. Maar het is hier wederom niet druk, dus ik heb alle ruimte om uit te wijken.

In Republiek Wangamomona, het Friesland van NZ, stop ik voor lunchpauze. De Border Control is niet aanwezig, geen extra stempel in mijn paspoort. Wel een leuk praatje met biker Bruce die op een Harley is komen aanrijden. Echt Kiwi en dat is aan zijn accent goed te horen. Veel Ya en Ay ipv You en Yes Maar ik begrijp toch het een en ander. Nee, hij is meer van de Britse motoren en de familie hield hun hart vast toen hij een HD kocht. "Maar het is gewoon een motor hoor en die Harley Guys doen ook nog steeds een plaswedstrijdje. Grote mannen, grote bek, maar stelt niets voor". En na een "Good on Ya Bro" ga ik weer op pad. Ik vraag me af of ik de afslag neem naar de watervallen of toch de afslag naar de watervallen. Dat wordt dus een stukje van de route af. 16km enkelbaans weg met loslopende koeien en schapen en wilde geiten. Ook hier verder geen verkeer. Wat nou drukte op de weg in het noorden? Op de P bij de watervallen staan twee motoren. Ik zet mijn tufje ernaast en er komen 2 dames aangelopen. De eerste keer dat ik motorrijdende dames tegen kom hier in NZ. We raken natuurlijk aan de praat. Fiona rijdt al langer en heeft een leuke oranje V-strom. Camilla rijdt net drie jaar en ze is zeer geïnteresseerd in mijn motortje. Zij rijdt een Bandit, maar volgt Fiona ook over de gravelroads en vindt haar Bandit daar eigenlijk te zwaar voor. Dat snap ik, ik ben ook blij dat ik mijn Fazer niet hier rij. De dames trekken verder, nadat wij de telefoonnummers hebben uitgewisseld. Ik ga kijken naar de op één na hoogste waterval van NZ.

Daarna de 16km weer terug naar de Forgotten World Highway. De schaap (Of het?) dat op de heenweg nog dwars over de weg liep, schiet haastig het weiland in als ik weer langs kom. Grijns! De weg eindigt in Taumarunui. Hier blijken geen hostels te zijn en het eerste motel heeft een kamer voor mij vanaf $100 voor 1 nacht. Dat is mij iets te veel. Verderop in het dorp blijkt de I site al gesloten te zijn... Als ik mijn accommodatie boekje erbij pak, krijg ik een sms van Camilla. Ik word uitgenodigd om vanavond een wijntje te komen drinken. Daarna volgt een tweede sms. De dames zitten in het motel waar ik eerder voorgestaan heb. Ze hebben een grote unit met een sofa. Als ik wil, mag ik op de sofa slapen. Wauw, dat is nog eens vriendelijk en gastvrij! En een stuk goedkoper: $20 voor het motel en twee flessen wijn :-). We gaan met z'n drieën een hapje eten, ondertussen wordt de sofa omgetoverd tot een heus bed. Luxe! En een leuke gezellige avond.

De volgende dag maakt Camilla een proefritje op mijn motor. Ik krijg de uitnodiging om, als ik naar het noorden trek, te bellen. Ze heeft ook een slaapplaats voor me, en interesse in de motor. Van haar hoef ik de motor niet op de NZ Marktplaats te zetten... Sommige ontmoetingen zijn niet zomaar toevallig!