Woensdag ga ik vanuit Taupo eerst naar Whakapapa, een bergdorp in National Park Tongariro. De crossing was gesloten, hoorde ik in Taupo, vanwege de wind. Er staat boven een zuidenwind van ca 90km per uur... In Whakapapa hoor ik dat de crossing woensdag en donderdag wel open is. Wel moet rekening worden gehouden met een gevoelstemperatuur van -10 door de wind. Na nog een kleine wandeling met mooi uitzicht op de omliggende bergen (Mount Doom uit de film Lord of the Rings) ga ik naar mijn hostel voor de komende twee nachten in National Park Village.

Daar boek ik direct transport voor de crossing op donderdag. Het begin- en eindpunt van de wandeling zijn niet op dezelfde plek namelijk. De volgende dag gaat de wekker om 06.30uur. We worden om 07.15 opgehaald voor de wandeling. Alles ligt al klaar. Nou bijna dan natuurlijk.. En dan is het wachten... De bus is er niet om 07.15. En ook nog niet om 07.30. Het blijkt dat de organisatie twijfelt of de wandeling wel veilig is. Op dat tijdstip staat er nog een straffe zuiderwind van 110km p/u. Dat maakt wandelen boven bij de krater onmogelijk en enorm koud. Om 08.15 valt de beslissing: het transport wordt gecanceld! En het is werkelijk prachtig helder weer... Wat een domper!! We kunnen kiezen: morgen gaan of ons geld terug. Maar morgen (vrijdag dus) wordt weer bewolkt weer verwacht. Ik durf het wel aan om vandaag te gaan. Dat zeg ik tegen twee meiden (Carol en Maron) die op dezelfde kamer slapen. We besluiten om toch te gaan, met z'n 3-en. We kunnen altijd terug als het te hard waait...

En wat een wandeling!!! Zo ongelofelijk mooi en heerlijk helder weer. Zon, wel wat wind, koud. Sneeuw. De uitzichten zijn prachtig, zeker vanwege de sneeuw. En een mensen op de track, niet te geloven! Er zijn vanuit Taupo meerdere bussen met mensen gedropt bij het startpunt. Het eerste stuk gaat door de vallei. Hier weinig wind en met het zonnetje best warm om te lopen. Na een klim richting de South Crater komen we bij de sneeuwgrens. De South Crater is prachtig wit. Hier kun je zelfs een sneeuwpop maken... Vanuit deze krater gaat het stijl omhoog naar the Red Crater. Ik ben erg blij met mijn zware bergschoenen. De sneeuw maakt de route glibberig. Niet te geloven dat er mensen (voornamelijk uit Azië) deze trip op gympies doen... Maar na 4 uur staan we boven bij "the Red Crater". Hier is het punt waarop we zouden besluiten om terug te keren naar de parkeerplaats of door te lopen tot het eindpunt. We horen dat er vaak toch shuttle bussen zijn, dus besluiten door te lopen. En wat een goed besluit! Sowieso zie ik het niet echt zitten om dit laatste glibberige en stijle stuk naar beneden te gaan, maar ook het uitzicht op de Emerald Lakes is zo mooi! Duidelijk vulkanische meren, helder blauw en gifgroen. Later hoor ik dat deze lakes meestal dezelfde kleur hebben, maar vandaag zijn ze door het weer verschillend van kleur. We glijden door lavagrit naar beneden en hebben lunch aan de rand van een van de drie meren, lekker in de luwte. Want inderdaad, boven staat nog een redelijke wind die koud aanvoelt. Na de lunch gaat het verder naar "Blue Lake", die zijn naam ook eer aan doet. Aangekomen bij de noordkant van de route wordt het warm.. We lopen in de zon en in de luwte. De uitzichten blijven prachtig, hoewel hier geen sneeuw meer ligt. En om 17.00 uur zijn we beneden. Echt een perfecte dag voor deze wandeling. En nu nog terug naar het startpunt, want daar staan de auto en motor.. Maar we hoeven slechts 20 minuten te wachten op een bus. Er rijdt dus wel een compagnie! Ze zijn de enige, dus ons enkeltje kost hetzelfde als een retourtje vanaf het hostel. Maar zo is de markt. Echt geen spijt van deze dag!